Onbegrip

Mensen die mijn blog al langer volgen weten dat ik beperking heb. Volg je mijn blog pas net dan kan je er hier over lezen en hier over luisteren. Begin dit jaar kreeg ik te horen dat 3 van de 4 pezen in mijn pols chronisch ontstoken zijn en dat ik absoluut geen zwaar werk mag doen en niet continu dezelfde beweging mag maken met mijn pols/arm. Niet veel later werd ik gekeurd door het UWV, die ondervonden hetzelfde en dit werd op papier gezet.

Afgelopen maand moest ik op gesprek komen bij mijn werkcoach, want ze hadden een passend re-intregatie project voor me. Ik zou met dieren mogen gaan werken, en het zou niet te zwaar zijn voor mijn arm. Zoals je kunt begrijpen was ik dolblij, totdat 2 dagen later de informatie folder door de brievenbus viel. De werkzaamheden zouden bestaan uit paardenstallen uitmesten en ik zou helemaal niets met dieren doen. Zoals je kunt begrijpen voelde ik me nogal in de zeik genomen. Paardenstallen uitmesten is alles behalve licht werk! Toen ik nog de opleiding dierenverzorging deed (heel lang geleden voor alle operaties) heb ik een jaar stage gelopen bij een hengstenhouderij waar ik elke dag stallen uit moest mesten. Ik had toen al moeite met stallen uitmesten, laat staan nu.. Ik heb goed aangegeven bij mijn werkcoach dat ik het moeilijk vind mijn beperking te accepteren, en ze lijken daar alleen maar misbruik van te maken. Het staat notabene zwart/wit op papier dat ik geen zwaar werk mag doen, en ik ben niet voor niets gekeurd dacht ik.

Het accepteren van mijn beperking gaat sinds ik weet dat ik een chronische peesontsteking heb steeds beter, maar het onbegrip van mensen om mij heen is erg frusterend en moeilijk. Vooral als die mensen op dit moment grote invloed op mijn leven hebben, en je eigenlijk zouden moeten helpen. Toen ik mijn beperking helemaal niet accepteerde voerde ik nog allerlei dingen uit die ik eigelijk niet mocht doen. Met gevolg dat nu 3 van de 4 pezen in mijn pols chronisch ontstoken zijn. Sindsdien hou ik mezelf rustig en volg ik het advies van mijn arts op, want die ene pees die nog goed is wil ik graag goed houden. Helaas ziet mijn werkcoach en andere dit anders..

Soms zou ik willen dat er iets te zien was aan mijn arm, dan zou er misschien niet zoveel onbegrip zijn. Maar aan de andere kant ben ik juist heel blij dat er niets te zien is, en dat mijn litteken mooi geheeld is. Drie chronisch ontstoken pezen doet continu zeer, de ene dag wat meer dan de ander. Ik zeg eigelijk nooit meer dat het pijn doet want de meeste geloven het toch niet, of vinden dat ik me aan stel. Ik begrijp het wel want er is eigelijk niets meer aan mijn arm te zien, en andere weten natuurlijk niet wat ik voel. Maar het blijft frustrerend die onbegrip.

De foto’s uit deze post maakte ik 2 jaar geleden met een Holga lens voor mijn Dslr.